Beste ministers van Nederland

Beste ministers van Nederland,

Ik vraag u deze brief op uw gemak door te lezen. Niet vluchtig zoals alle beslissingen worden genomen, maar gewoon als of u interesse heeft in mij en de mensen om mij heen en misschien wel een beetje in Nederland.

U, ik, Nederland, Europa.. nee zelfs de hele wereld weet en voelt dat het crisis is. En dat doet pijn. De economie gaat achteruit, en er lijkt geen licht meer aan het einde van de tunnel te zijn.

Echter, heb ik altijd van mijn vader geleerd nooit op te geven en de beren aan de kant te schuiven die zich op mijn pad voor doen.

Nee heb je, en ja kun je krijgen. En zo simpel is dat! Of toch niet?

Ik ben een normale vrouw van 23 jaar, werk en studeer te gelijke tijd. Een prachtig baan die ik uitoefen voor mijn Nederland en waar ik erg gelukkig in/mee ben. Ik krijg niet veel mee van de crisis. Woon lekker thuis, krijg elke avond te eten en heb een warm bedje waar ik elke avond in kan slapen. Niets te klagen zou u denken, en nergens om druk over te maken… of toch wel?

Vanavond zat ik met mijn familie aan de tafel te eten. De crisis kwam ter sprake omdat er nieuwe bezuinigingen worden aangekondigd. Mijn zus verteld over mensen in haar omgeving die banen kwijt raken, minder te besteden hebben en werkelijk hun toekomst zien verslechteren. Mijn vader komt met dezelfde verhalen en ook ik kan deze aanvullen. Ondanks dat, ben ik blij dat wij ons nog niet in deze situatie bevinden.

Wij hoeven niet naar de voedselbank, kunnen onze zorgpremie betalen en we hoeven de verwarming niet lager te zetten.

Maar, de bezuinigingen die nu worden aangekondigd trapt mij op mijn ziel. Waar willen jullie heen???? We moeten 16 miljard!! bezuinigen maar kunnen ondertussen wel 51 miljard!! aan de Grieken geven..!! Waarom niet 16 miljard minder? Dan hoeven we niet te korten op studenten die de toekomst van Nederland zijn. We hoeven niet te korten op zorgpremie zodat we gewoon naar de dokter kunnen.

Ik begrijp het feit dat we moeten bezuinigen, het is crisis en ieder moet zich inschikken. Maar dit is echt van de zotte.

Op deze manier krijgen we het zogezegde “Amerika” effect (wat ernstig is, want we zijn geen billenlikkers). Miljoenen mensen die daar van voedselbonnen leven, geen zorgverzekering hebben en pas kunnen studeren als ze een studiebeurs hebben. Willen we dat? Of willen jullie dat?

Ik snap dat jullie deze brief waarschijnlijk niet lezen, en ik snap ook nog dat het jullie kont zal roesten waar er bezuinigd wordt. Jullie verdienen bakken met geld, hebben lang over jullie studie kunnen doen, en zullen weinig tot niets van de crisis merken of nog maar niet te spreken over de valse beloftes die jullie gemaakt hebben…. Dus waarom niet bezuinigen??

Wat ik wel weet, is dat ik niet meer het lieverdje van de klas wil zijn, en op wil komen voor mijn rechten, dat van mijn familie en dat van Nederland. Het recht om in een warm huis thuis te komen, waar een normale pot eten op tafel staat, waar ik het niet koud heb en waar ik ’s avonds in een warm bedje kan stappen.

En.. niet te vergeten, dat Nederland, haar burgers vanzelf wel een keer halt toeroepen.

 

Kennistoets

Snooze! Mijn dagelijkse ritueel, ik mag van mijzelf namelijk altijd 1 keer snoozen. Je weet het wel, die extra 9 minuten die je kunt blijven liggen om nog even te dommelen. Die 9 minuten die zo exact zijn ingecalculeerd dat je precies om kwart over 8 (in mijn geval dan) wakker wordt.

En zo geschiede, ook deze maandagochtend mocht ik even snoozen. Dit keer met een vreemde bijsmaak. Je weet het nog niet, maar voelt het opkomen. Dat vervelende zenuwachtige gevoel…. Waarom? Wat is er aan de hand? En ineens, wanneer de wekker opnieuw gaat en het echt tijd is de voeten over de bedrand heen te zwaaien weet je het ….

Herkansing kennistoets!

Ik voel het meteen, mijn maag voelt zwaar aan, mijn hersens werken op volle toeren en mijn modus staat op “chagrijn”. Al 2 weken wist ik dat ik vandaag om 11.00 uur precies mocht beginnen aan de 2^e herkansing van de kennistoets. Al 2 weken zat ik iedere ochtend in de trein mijn samenvattingen door te lezen van begin tot eind en opnieuw. Ik schreef het zelfs over!

De vorige keer toen ik mijn herkansing had, was ik er van overtuigd dat ik met vlag en wimpel zou gaan slagen. Waarom? Omdat ik gewoon rete goed had geleerd, ik had mijn kennis en de vorige keer kwam ik maar 1 punt te kort!

Mijn gedachten gaan terug.. zo zelfverzekerd plaats nemen achter de computer en wanneer je klaar bent met de vragen niet op het knopje “verzenden” durven drukken omdat je direct de uitslag krijgt. Drama! En nu weer.

Ik kan niet eten, belachelijk stel ik me voor en prop wat koekjes naar binnen. Ik vind dat dat mag, gewoon omdat ik een zware ochtend heb. Ondertussen lijkt de tijd in snelvaarttrein aan mij voorbij te trekken, en dat terwijl ik nog naar de trein moet toe fietsen!

Ondertussen blijf ik me druk maken om het feit dat ik me druk maak. Om wat? Om een toets die ik net zo vaak over kan doen wanneer ik wil? Rust in de billen, kom op.

In de trein eenmaal zittend weet ik niet hoe snel ik mijn aantekeningen opnieuw moet pakken. Ik lees alles opnieuw en het enige wat door mijn hoofd spookt, is dat ik alles al weet en enkel op moet letten dat ik rustig de tekst lees, antwoord erop geef en dan pas ga kijken bij de antwoorden of die ertussen zit. Ik bedenk mijn strategie en voor ik het weet sta ik al op Amsterdam Sloterdijk. Fort!

Als school in zicht is kom ik ter ontdekking dat ik mijn pasjes ben vergeten. Zucht.. verdomde spanning ook! Ik ren naar de balie, tover al mijn ID-kaarten tevoorschijn en krijg van de beste bewaker een “bezoekerspas” om legaal binnen te komen.

Ik kleed me om en daar zit ik dan.. 10.45 uur met mijn mappen voor het lokaal te wachten. Gelukkig ben ik niet alleen want al snel is mijn mede herkansingsbuddy ook aankomen wandelen….. in RUST modus. WAAT!? Ik ben skrikkelijk jaloers, meneer is van alles vergeten maar oogt kalm. Ik daarin tegen loop van groen tot paars aan, zweet peentjes en kan mijn lichaam niet stilhouden.

We lopen samen naar binnen alwaar ik te horen krijg dat mijn geniale plan van een simpel kladblaadje bij de hand houden niet door kan gaan. “Je mag geen hulpmiddelen gebruiken” roept de meneer die in de gaten gaat houden of ik niet ga spieken. Ik ben verloren! Al hoewel op dat moment alles al verloren was voor mijn gevoel.

Ik krijg een computer toegewezen en start de toets. Oke.. vraag 1 weet ik! Vraag 2 ook.. vraag 3 gaat ook nog goed.. En zo kabbelt het een tijdje door. 40 vragen achter elkaar en de meeste weet ik met daar een twijfelen gelaten.

Echter, vraag 40 is beantwoord en de knop komt in beeld:

“verzenden”

Oke.. dit is het cruciale moment wanneer je moet beslissen.. lees ik alles nog een keer door? Of klik ik op “verzenden” ..

Ik ga terug met mijn gedachten naar vorige toetsen, die verdomde “verzenden” heeft me meerdere malen terug gevoerd naar vraag 1 en 2 en 4 en 24.. maar eigenlijk nooit ver gebracht want begon alleen maar te twijfelen!

Zonder dat ik het zelf door heb, klikt mijn rechterwijsvinger zomaar op verzenden….. Ademen deed ik al even niet meer en toen ik opkeek zag ik

“310 van de 400 punten”

GESLAAGD!

Ik moest 280 punten scoren, en wat doet ik! Ik doet het ff met 310! Kepouw!

Op dat moment voel ik het.. ik geniet ervan en gooi mijn armen in de lucht.. Ja eindelijk!!

De billen ontspannen…..